باز هم برنامه ریزی

چهار پنج روز دیگه میرم مرخصی...

نقشه های بزرگی دارم که باید روشون کار کنم.

این روزها همش به خودم میگم ۲۷ سال از روز تولدم میگذره و شاید نیاز به تولد دوباره دارم(دقیقا ۱۴ آبان ۲۶ سالگیم تموم میشه)

قبول دارم فصل بعضی کارها که گذشت ، سختی های انجام اون کار ۱۰۰ برابر میشه.اما من مررررد روزهای سخت هستم :)

نمیدونم چرا ، ولی امروز حس خیلی خوبی دارم.فقط از روزی ۱۳ ساعت کار کردن توی گرمای عسلویه خسته شدم.

خسته...

اما...

پیش به سوی آسمان...

پیوسته...

جنبه

من از اونام که خیلی زیاد شوخی میکنن.نه شوخی خیلی بد ولی خوب زیاد شوخی میکنم.همه مثل هم نیستن بعضی ها شوخی پذیر نیستن.بعضی وقتا باید قبول کنم مقصر خودم هستم.

در کل باید از شیطونی هام کم کنم و سعی کنم سایلنت باشم.

... سعی که نه ، حتما باید این کار رو بکنم.

هی روزگار...نیاز به تغییر چند پله ای دارم.

هنوز منتظر اون خبر خوب هستم که ظاهرا قرار نیست اتفاق بیفته.شش ماه گذشته !!!

بی خیال بشم یعنی؟

اتفاق از روی چی میوفته؟!

هزار سال منتظر یه اتفاق خوب باش ، عمرا اگه اتفاق بیفته!

بعد اتفاق هایی که اصلا احتمالش رو نمیدی بیفته ، چنان طوری از اون بالا میوفته رو مَلاجِت که دیگه نمیتونی راه بری.

یه توصیه برادرانه می کنم بهتون.جزئی از جامعه منتظر نباشید.هیچ کس قرار نیست بیاد . قرار نیست یکی  بیاد و زندگی ما رو گل و بلبل کنه و با انتظار هیچ چیز درست نمیشه.در مواقع سختی ،  یکی از راه های تسکین روح ، پناه آوردن به واژه انتظار هست  ولی انتظار مثل ماده مخدر میمونه و جز توهم و تباه عمر هیییییچ ارمغان دیگه ای نداره.خیلی از ادیان از همین ترفند برای جلب نظر مردم استفاده میکنند.

انتظار فقط زمانی معنا پیدا میکنه که شما عمل کنید و منتظر عکس العمل باشید.

راستش خودم یه حرکتی کردم و منتظر یه تماس تلفنی هستم.تماسی که شاید ۳ درصد احتمال وقوعش هست اما منتظرم...

باید سعی کنم این انتظار باعث سکون من نشه...

#منتظر نباشیم...