یادداشت شماره هشت : روزهای ناامیدی من و شاید یک ملت ...
راستش از دیشب تا الان افتادم رو تختم.هی بیدار میشم یه نگاهی به گوشیم میکنم و فقط گاهی سعی میکنم یه کم نون بخورم که از گشنگی نمیرم.تنهایی خونه ام و حوصله غذا درست کردن ندارم.حالم خیلی خیلی بده.هیییییییییچ امیدی برام نمونده.حس میکنم بدبختی سرنوشتمه و باید بسوزم و بسازم...
داشتم پول جمع میکردم یه چیزهایی واسه خودم بخرم که یهو قیمت ها سر به فلک کشید و بدبخت شدم.به سختی پس انداز کرده بودم ولی الان حتی یکیشون رو هم نمیتونم بخرم.واقعا آخه چرا؟؟؟
فکر کنم از ماه دیگه باید یه فکری به حال اینترنت هم بکنم چون حساب کردم دیدم هزینه ای که ماهانه به عنوان اینترنت میدم رو اگه نصف کنم یه چیزی آخر سال دستم رو بگیره...
حقیقتا الان موجودی حسابم منفیه (یه خورده به یه بنده خدایی بدهکارم) و باید تا بیستم از آب و نون به همراه چای شیرین و مقدار خیلی کمی شکر تغذیه کنم.اینو اغراق کردم چون به هر حال وقتی مامان اینا باشن غذای خوشمزه درست میکنن:)
لباس رو چی کار کنم خدا؟!!!هم شلوارم کهنه شده هم فقط یه پیراهن و یه تی شرت دارم. به خدا دلم نمی خواد دیگه زندگی کنم.موهام خیلی بلند شده ولی اصلا حس و حال کوتاه کردنشون رو ندارم.
پتروشیمی کیمیای پارس هم با اینکه درصدهام فوق العاده بالا بود قبول نشدم...به درک اصلا...
دلار هر روز گرون تر...خوراکی هر روز گرون تر...لباس هر روز گرونتر...بیکاری هر روز بیشتر...ای خدا...
خواستم فیلم رایت کنم ببرم عصرها توی پارک بفروشم که حداقل یه پول توجیبی داشته باشم ، دیدم اصلا من رایتر ندارم...توی نت گشتم...خیلی گرونه...نه نمیشه...باید یه فکر دیگه کرد...
لعنت به باعث و بانی اوضاع کنونی مملکت که باعث شد کسانی مثل ما که رو لبه پرتگاه فقر بودیم ، به سمت دره فقر سقوط کنیم.
امیدم واسه شاغل شدن در حوزه نفتی خیلی کم رنگ شد.تحریم های نفتی از آبان امسال اعمال میشه و احتمالا خیلی از شرکت های نفت و گاز ورشکست یا معلق میشن و ساخت پتروشیمی های در حال احداث در منطقه ویژه عسلویه هم کنسل خواهد شد.حتی پتروشیمی های در حال بهره برداری هم با ظرفیت کم تری تولید خواهند کرد...
اگه راهی داشتم از ایران میرفتم.هیچ آینده ای رو نمیتونم برای کشورم متصور بشم...
کشور عزیزم ، ایران ، شاید واقعا سرنوشت تو این است که آرام آرام غرق شوی و ما را نیز همراه خودت به اعماق تاریکی ببری...ایرانم ، روحت شاد...
